ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ....

Πριν λίγες μέρες ο εφιάλτης ξανά ζωντάνεψε .... μια κοπέλα από το γραφείο έχασε τον πατέρα της από την επάρατη νόσο ... όταν το έμαθα αυτό το τραγικό συμβάν από το τηλέφωνο μου έφυγε η γη κάτω από τα πόδια... ενιώσα ότι ξανά ζούσα την απώλεια της μητέρας μου από μια άλλη σκοπιά που δεν την είχα ζήσει γιατί εγώ βρισκόμουνα στο Νησί μου ...τώρα έπρεπε να το ζήσω και αυτό ... να καταλάβω ..... να νιώσω πως είναι ...... ο ίδιος πόνος θυμός πίκρα απογοήτευση και δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου ........και τα ίδια ερωτήματα αναπάντητα γιατί? ..... να ξέρες καλή μου Αναστασία πόσο σε καταλαβαίνω και σε νιώθω ...... το ποιο τραγικό είναι οτι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα .... πόσο αδύναμος είναι τελικά ο ανθρωπος ...... μπροστά στην Θεϊκή βούληση .... και εσύ πρέπει να βρεις την δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσεις την πορεία της ζωής σου με το κεφάλι ψηλά ..... όπως ο πατέρας σου σε έμαθε και σου δίδαξε για να σε καμαρώνει από εκεί ψηλά ... το χαμόγελα το δικό σου είναι η καλύτερη θεραπεία γιατί ο πατέρας σου και εμείς το έχουμε ανάγκη .... Μια μεγάλη αγκαλία για σένα και να ξέρεις οτι είμαι εδώ !!!!