Φέτος συμπληρώνονται 9 χρόνια
χωρίς εσένα… 9 δύσκολα χρόνια….. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα… Έχουν συμβεί και
τόσα πολλά.. Είναι δύσκολο να συνηθίσω την απουσία σου.. νομίζω δεν θα την
συνηθίσω ποτέ… και τι δεν θα έδινα να σε ξανά αγκαλιάσω, να σε φιλήσω και να
μιλάγαμε… όπως κάναμε παλιά… Κάθε φορά που πάω να σε πάρω τηλέφωνο λέω τι πας
να κάνεις… και μετά το κλείνω…. κάθε φορά που πονάω ή είμαι χαρούμενος θέλω να
σου το πω και περιμένω να γυρίσω να σε δω να μου σκας αυτό το μικρό χαμόγελο
σου…. με την τόση μεγάλη σημασία για μένα. Πάντα είχες ένα δικό σου μοναδικό
τρόπο να με ξεμπλοκάρεις και να με ηρεμείς… Να ήξερες πόση ανάγκη το έχω σήμερα….
Κοιτάω τα εγγόνια σου και χαμογελάω είσαι περήφανη για τα παιδιά σου και τα
εγγόνια σου… το ξέρω… Έχω κάνει τόσα λάθη νιώθω ότι έχω χάσει το φάρο μου… και
νιώθω τόσο άδειος… Μου λείπεις… πάντα θα μου λείπεις… Βοήθησε με όπως μόνος εσύ
ξέρεις και μπορείς… όπως έκανες πάντα..Σε αγαπώ τόσο πολύ!
