Επιστοφή ....

Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ...... επιστρέφω στο πατρικό μου στην «αυλή».... με τις μυρωδιές, τα γιασεμιά και τις ατελείωτες συζητήσεις μας κάτω από την λεμονιά τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού .... Το ξέρω ποια πως δεν θα είσαι εκεί να με καλωσορίσεις, να με αγκαλιάσεις, να σε δω να χαμογελάς .... Προσπαθώ να συνηθίσω αλλά είναι πολύ δύσκολο... η απουσία σου είναι μεγάλη και αυτό δεν αλλάζει.... όλα άλλαξαν ακόμη και ο πατέρας μου ...... προσπαθεί.. ξέρεις μανούλα χτες έκλαψα γιατί μετά από τόσα χρόνια η Χριστίνα μου έδωσε κάτι που είχε γράψει για μένα με συγκίνησε πολύ γιατί μετά από τόσα χρόνια φιλίας...Νιώθω όμως τόσο τυχερός γιατί έχω δίπλα μου συνοδοιπόρους στην ζωή πολύ σημαντικούς ανθρώπους σύντροφο, φίλους ..... Και αυτό γιατί έτσι μου έμαθες εσύ καλή μου την ζωή ..... εσύ και ο πατέρας μου..... Πόσο θα ήθελα σήμερα να σε έβλέπα έστω και για λίγο για μια αγκαλιά και ένα σου χαμόγελο ...... Δεν θα σου φέρω τίποτα εσένα μανούλα, δεν ψώνισα τίποτα για σένα .... Θα χαρείς όμως που θα με δεις ......μόνο εμένα.... Σε αγαπώ πολύ.....