ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ!

Πριν λίγες μέρες ένας εφιάλτης από το παρελθόν ξαναζωντάνεψε .... Καθόμασταν στο γραφείο όταν το νέο έσκασε σαν βόμβα ......... Η αδερφή μιας φίλης αρρώστησε από λευχαιμία .... Πάγωσα σκέφτηκα πρώτα εσένα ..... Πως είσαι..... Πως νιώθεις ......... Βλέπεις το είχα περάσει και εγώ πριν από 22 χρόνια .... Ο αδερφός μου είχε αρρωστήσει με την ίδια ασθένεια.... Δεν ήθελα να σε κοιτάξω στα μάτια ......... Δεν ήξερα τι να σου πω ........ Τι να κάνω .........Ήταν η πρώτη φορά που σε είδα να κλαις ........Πάγωσα .......Ήθελα να κλάψω και εγώ.... Κρατήθηκα όμως .......... Αφού περάσαμε το πρώτο σοκ ήρθε η δεύτερη μέρα, η τρίτη, η τέταρτη όπου ερχόσουνα και μας έλεγες πως είναι η μικρή σου αδερφή στο νοσοκομείο, που τι έχουν, τι θεραπεία θα ακολουθήσει κτλ..........Με ρώτησες κάποια στιγμή και ο αδερφός σου δεν είχε την ίδια αρρώστια ..........ναι σου απάντησα ........Ντράπηκα ένιωσα φρικτά γιατί δεν ξέρω πολλά για αυτήν την αρρώστια και ας είχε αρρωστήσει ο αδερφός μου........ήμουν μόλις 7 χρόνων όταν αρρώστησε ........Προσπάθησα πολλές φορές να μάθω αλλά κάθε φορά που συζητούσα με την μητέρα μου γι αυτήν την ιστορία έκλαιγε και δεν το συνέχιζα και εγώ....ντρέπομαι που έχουν περάσει τόσα χρόνια και δεν ξέρω πολλά για σένα Βασιλάκη μου..... Έφυγες πριν 22 χρόνια σε ηλικία μόλις 13 χρόνων .......... Αυτό όμως που θέλω να πω είναι ένα μεγάλο σε αγαπώ στην φίλη μου για την αξιοπρεπέστατη στάση της, την τεραστία δύναμη ψυχής που διαθέτη και κυρίως για το χαμόγελο της........ Σε θαυμάζω απλά αυτό μόνο θέλω να σου πω! Σε αγαπώ πολύ.!

28 Νοεμβρίου 2006

Σήμερα είναι μια περίεργη μέρα για μένα 28 Νοεμβρίου ... Έχεις γενέθλια..... Τι να ευχηθώ ? Κανονικά θα έπρεπε να σου είχα ήδη στείλει κάρτα και να σε πάρω τηλέφωνο να σου ευχηθώ.... Δεν θα το κάνω! Σε σκέφτομαι κάθε μέρα Εσένα και το Παπά .... Κάθομαι στο σαλόνι και χαζεύω την φωτογραφία σου.... Σκέφτομαι τώρα που φτιάχνω το σπίτι και αρχίζει να δείχνει πολύ όμορφο ότι εσύ δεν είσαι μαζί μου να το χαρείς και έφυγες πριν το ολοκληρώσω.... Σκέφτομαι πόσο καλός άνθρωπος είσαι, .... καλή μητέρα, καλή σύζυγος, καλή επαγγελματίας και φυσικά καλή γιαγιά... Σκέφτομαι την περηφάνια και την λεβεντιά που έχεις, τις αξίες ζωής που μας έδωσες τους κόπους τις θυσίες και γενικά την πορεία ζωής σου... Σε θαυμάζω...και νιώθω απίστευτη περηφάνια που είσαι μητέρα μου ....Πολλές φορές νιώθω την ανάγκη να σου μιλήσω για διάφορα θέματα που με απασχολούν γιατί πάντα έτσι κάναμε εμείς οι δυο... Σκέφτομαι τις γιορτές που έρχονται και θα κατέβω κάτω και εσύ δεν θα είσαι εκεί μαζί μας... Πονάω.. Σε θέλω κοντά μου δίπλα μου, μαζί μου... Σε έχω ανάγκη... αλλά σκέφτομαι πως ένας τέτοιος άνθρωπος σαν Εσένα δεν σου άξιζε η ζωή που ζούσες το τελευταίο διάστημα... Δεν ήταν για σένα εσύ που πέρασες τόσες κακουχίες και δυσκολίες στην ζωή σου... αλλά με το κεφάλι πάντα ψηλά χωρίς υπεροψία αλλά με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια... Σε αγαπώ πολύ το ξέρεις δεν το λέγαμε συχνά αλλά το λέγαμε με την ματιά με ένα άγγιγμα.... Κρατάω την φωτογραφία που βγάλαμε πέρσι μαζί να μου κρατάς το χέρι.... δύο χέρια μαζί.... όπως εκείνη την Τρίτη του Μαρτίου... Μην με αφήσεις ποτέ.... Θα σε θυμάμαι πάντα ξεκουράσου ....Εγώ είμαι εδώ...Και μια ευχή γιατί γενέθλια χωρίς ευχή δεν γίνεται να σου μοιάσω έστω και λίγο για να καμαρώνεις τον γιο σου.....

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΑΤΕΡΑ!

Χρόνια σου πολλά Πατέρα μου, ξέρω ότι σήμερα είναι μια γιορτινή μέρα μιας και έχεις την ονομαστική σου γιορτή.... Κάθε χρόνο τέτοια μέρα γιόρταζες με την μαμά .... Φέτος για πρώτη χρονιά δεν θα γιορτάσετε μαζί... Μου λείπει πολύ η μαμά μουκαι είμαι σίγουρος ότι σου λείπει και εσεάν ακόμη πιο πολύ...... Σκέφτομαι πέρσι και τρελαίνομαι.... Σκέφτομαι εσένα που για 46 χρόνια ήσασταν μαζί στα δύσκολα στα εύκολα στα καλά και στα άσχημα... Θέλω να ξέρεις ότι σε αγαπώ πολύ και είσαι πολύτιμος για μένα... Σε θαυμάζω και μακάρι να σου μοιάσω έστω και λίγο για την δύναμη της ψυχής σου, για το κουράγιο που δείχνεις, για την μαχητικότητα ζωής, για το πολύτιμο έργο σου σαν εκπαιδευτικός αλλά και για την μεγάλη προσφορά σου στα κοινά.... και πάνω από όλα γιατί είσαι καλός ΠΑΤΕΡΑΣ και τόσα άλλα που αυτή την στιγμή ξεχνάω... Ξέρω τι θα μου πεις .... Πρέπει να χάσουμε κάποια πράγματα για να τα εκτιμήσουμε... Όχι βέβαια για την μαμά δεν ισχύει αυτό... Απλά πιστεύω ότι τώρα μου λείπει πιο πολύ....και πρέπει να μάθω να ζω με αυτό.... Εγώ είμαι πάντα δίπλα σου...και η Μαρούλλα που σήμερα γιορτάζει μας κλείνει το μάτι παρέα με τον Βασιλάκη την μητέρα της και τον πατέρα της... Έφυγε και σου άφησε χώρο και την αλλαγή εγώ τουλάχιστον την βλέπω όλα αλλάζουν και όλα μένουν ίδια... ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Πατέρα να είσαι πάντα γερός και δυνατός και να μας φωτίζεις τον δρόμο που χάραξες μαζί με την Μαρούλλα σου . Είμαι περήφανος και για τους δύο σας. Σας αγαπώ πολύ!

κάθε Κυριακή και μια συγκίνηση

Τελικά οι Κυριακές είναι ωραίες ..... Κάποτε με έπιανε μια μελαγχολία αλλά τώρα πια νομίζω τα πράγματα άλλαξαν ..... Κάθε Κυριακή βραδάκι ακούω και από ένα ευχάριστο νέο ..... Πριν από λίγες Κυριακές η Μικρή μου αδερφή μου ανακοίνωσε ότι ο Bryan της έκανε πρόταση γάμου .......αντιλαμβάνεστε για την συγκίνηση μου.... Χτες λοιπών το βράδυ μιλούσα με την αδερφή μου στο τηλέφωνο και μου λέει : «θέλει να σου πει κάτι ο Bryan» .......Έμεινα και εγώ όπως καταλαβαίνεται μ...........ς. Λέω τι να θέλει να μου πει...... πραγματικά δεν πήγε το μυαλό μου... Αφού μιλήσαμε λίγη ώρα περί ανέμων και υδάτων μου λέει στα αγγλικά θέλεις να γίνεις my best man? Τα ΄παιξα πραγματικά συγκινήθηκα πολύ γιατί δεν το περίμενα ......Φυσικά του λέω εγώ.........Το ευχαριστώ είναι λίγο.... Ξέρουν και δύο ότι τους αγαπώ πολύ και ότι πρόκειται να ασχοληθώ πολύ για αυτό το γάμο ίσως γιατί έχω και εγώ ανάγκη να νιώσω καλά, ίσως γιατί δεν ήμουν καλά το τελευταίο διάστημα, μετά που έχασα την μητέρα μου..... Το μόνο που μπορώ να σας υποσχεθώ είναι ότι θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου για να κάνω εκείνη την μέρα να σας μείνει αξέχαστη. Σας αγαπώ πολύ και ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνατε..

ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ!

Επιστρέφοντας από την Κύπρο την Κυριακή που είχα πάει για το μνημόσυνο της Μαμάς μου δέχτηκα μια πολύ χαρμόσυνη είδηση. Εκεί που μιλούσα με την Ανθούλλα στο τηλέφωνο αρχίζει και κλαίει και μου λέει «Έμαθες τα νέα της Μαρίνας μας?» και αρχίζει και κλαίει ..... Εγώ ως άρρωστο μυαλό πάει ο νους μου στο κακό και προς στιγμή τρομάζω... Κάτι έπαθε η αδερφή μου σκέφτηκα, είχε πάει ταξίδι το σαββατοκύριακο με τον Bryan, αλλά η Ανθούλλα με τρεμάμενη φωνή μου λέει «αρραβωνιάστηκε».... Τα δάκρυα δεν άργησαν να κυλήσουν και από τα δικά μου μάτια ..... Η μικρή μου αδερφή..... Παντρεύεται .....Μετά από λίγο αφού είχα κλείσει το τηλέφωνο με την Ανθούλλα το τηλέφωνο ξανά χτυπά και ήταν η Μαρινούλα μου .... Το μόνο που θυμάμαι μετά που κλαίγαμε και οι δυο και αφού μου ανέφερε όλες τις λεπτομέρειες την πρότασης γάμου που είχε δεχτεί ..... της είπα «σήμερα μου έδωσες μεγάλη χαρά .....Έκανες το καλύτερο μνημόσυνο της Μαμάς».... Κράτα αυτό Μαρινάκι μου και προχώρα μπροστά η Ζωή είναι δική σου και μια καινούργια σελίδα ανοίγεται μπροστά σου..... Εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου .... Σε αγαπώ πολύ ....Μην ξεχνάς η Μαμά σου χαμογελά από ψηλά ......

6 μήνες χωρίς Εσένα .........

Σήμερα ταξιδεύω για το νησί μου.... Την Κυριακή είναι το μνημόσυνο της μαμάς μου και πρέπει να είμαι και εγώ εκεί ... δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι εκεί.... αλλά το κάνω για τον πατέρα μου... που τώρα είναι μόνος του... γιατί πονάει ακόμη και πιστεύω πια ότι πάντα θα πονάει και πρέπει να το συνηθίσω... Μου λείπεις μανούλα πολύ! Τις προάλλες ήρθες και με επισκέφτηκες στον ύπνο μου ήμασταν λέει διακοπές όλοι μαζί και γελάγαμε και ήσουν τόσο χαρούμενη και γελαστή .... Πιστεύω ότι είσαι καλά εκεί αλλά εμένα μου λείπεις πολύ.... Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ Μανούλα μου και πάντα θα μιλάω για σένα...
Σε αγαπώ πολύ!

Επιστοφή ....

Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ...... επιστρέφω στο πατρικό μου στην «αυλή».... με τις μυρωδιές, τα γιασεμιά και τις ατελείωτες συζητήσεις μας κάτω από την λεμονιά τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού .... Το ξέρω ποια πως δεν θα είσαι εκεί να με καλωσορίσεις, να με αγκαλιάσεις, να σε δω να χαμογελάς .... Προσπαθώ να συνηθίσω αλλά είναι πολύ δύσκολο... η απουσία σου είναι μεγάλη και αυτό δεν αλλάζει.... όλα άλλαξαν ακόμη και ο πατέρας μου ...... προσπαθεί.. ξέρεις μανούλα χτες έκλαψα γιατί μετά από τόσα χρόνια η Χριστίνα μου έδωσε κάτι που είχε γράψει για μένα με συγκίνησε πολύ γιατί μετά από τόσα χρόνια φιλίας...Νιώθω όμως τόσο τυχερός γιατί έχω δίπλα μου συνοδοιπόρους στην ζωή πολύ σημαντικούς ανθρώπους σύντροφο, φίλους ..... Και αυτό γιατί έτσι μου έμαθες εσύ καλή μου την ζωή ..... εσύ και ο πατέρας μου..... Πόσο θα ήθελα σήμερα να σε έβλέπα έστω και για λίγο για μια αγκαλιά και ένα σου χαμόγελο ...... Δεν θα σου φέρω τίποτα εσένα μανούλα, δεν ψώνισα τίποτα για σένα .... Θα χαρείς όμως που θα με δεις ......μόνο εμένα.... Σε αγαπώ πολύ.....

ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ....

Πριν λίγες μέρες ο εφιάλτης ξανά ζωντάνεψε .... μια κοπέλα από το γραφείο έχασε τον πατέρα της από την επάρατη νόσο ... όταν το έμαθα αυτό το τραγικό συμβάν από το τηλέφωνο μου έφυγε η γη κάτω από τα πόδια... ενιώσα ότι ξανά ζούσα την απώλεια της μητέρας μου από μια άλλη σκοπιά που δεν την είχα ζήσει γιατί εγώ βρισκόμουνα στο Νησί μου ...τώρα έπρεπε να το ζήσω και αυτό ... να καταλάβω ..... να νιώσω πως είναι ...... ο ίδιος πόνος θυμός πίκρα απογοήτευση και δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου ........και τα ίδια ερωτήματα αναπάντητα γιατί? ..... να ξέρες καλή μου Αναστασία πόσο σε καταλαβαίνω και σε νιώθω ...... το ποιο τραγικό είναι οτι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα .... πόσο αδύναμος είναι τελικά ο ανθρωπος ...... μπροστά στην Θεϊκή βούληση .... και εσύ πρέπει να βρεις την δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσεις την πορεία της ζωής σου με το κεφάλι ψηλά ..... όπως ο πατέρας σου σε έμαθε και σου δίδαξε για να σε καμαρώνει από εκεί ψηλά ... το χαμόγελα το δικό σου είναι η καλύτερη θεραπεία γιατί ο πατέρας σου και εμείς το έχουμε ανάγκη .... Μια μεγάλη αγκαλία για σένα και να ξέρεις οτι είμαι εδώ !!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ!!!!

Το Σάββατο είχα τα γενέθλια μου....ήμουνα στην Ρώμη. Τι όμορφη πόλη γεμάτη ιστοριά, έρωτα, μαγεία , περιπέτεια.... ένα εξαιρετικό δώρο που κανείς άλλος δεν μου έχει κάνει.... Ευχαριστώ είναι λίγο...Αλλά νιώθω οτι "πρέπει" να το πω.... Ένα ευχαριστώ από καρδιάς .... Πέρασα πολύ όμορφα η Ρώμη έχει μια αρχοντιά που αντιστέκεται στον χρόνο.... Τα κτίρια της παλιά αλλά μεγαλόπρεπα και εντυπωσικά και οι δρόμοι της σε παρασύρουν να αφεθείς σε αυτή την μαγεία ...... Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος...... Οι άνθρωποι απλοί και ευγενικοί αυθόρμητοι....... Την Παρασκευή το βράδυ τρώγαμε στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης..... Εγώ χαμένος προσπαθούσα ρουφήξω εικόνες, γεύσεις από την φοβερή αυτή πόλη ως αρχή... Τι άλλο θα έρτωγα Ιταλική κουζίνα...... Η ώρα πλησιάζει 12 και το ρολοϊ δίχνει 24 ιουνίου 2006..... Μετά το φαγητό η γκαρσόνα φέρνει 2 σουφλέ σοκολάτας και επάνω στο καθένα ένα κερί με τον αριθμό 3 και 2.... 32 τα χρόνια μου.... Συγκινήθηκα πάρα πολύ.......... σε σκέφτηκα Μανούλα την ώρα που έπρεπε να σβήσω τα κεράκια μου.... Λίγο πριν κάνω την ευχή...... Τι να ευχηθώ? Σαν να σε έβλεπα απέναντι μου να μου χαμογελάς ......Σαν τα παιδικά πάρτυ που πάντα μου διοργάνωνες με επιτυχία .... Θυμάσαι? Τα μάτια μου γέμισα δάκρυα που δεν έλεγαν να τρέξουν.... Σε ένιωθα όμως να μου χαμογελάς και αμέσως χαμογέλασα και εγώ.... Να με χαίρεσαι Μανούλα και να με αγαπάς ........ Ευχή να γίνω άξιος και γνήσιος γίος σου..... για να είσαι περήφανη για μένα...... Με αύτην την περηφάνια την δικιά σου ...... Σε αγαπώ πολύ!!!!

Το ταξίδι!

Είχα πάει για το τριημέρο στην πανέμορφη Κρήτη στα Χανιά... Πέρασα πολύ όμορφα, Μανούλα ήθελα να το ξέρεις .... Ξεκουράστηκα και είδα μαγικές εικόνες, μύρισα μεθυστικά αρώματα, γεύτηκα ντόπιες λιχουδιές , ένιωσα δυνατές συγκινήσεις ...... Η σκέψη μου όμως ήταν κοντά σου Μανούλα μου... Εντάξει δεν έπαιρνα εσένα τηλέφωνο να σου πω πως περνάω αλλά μιλούσα με τον παπά, την θεία .... Ήθελα να ξέρεις ότι πήγα σε αρκετές εκκλησίες μοναστήρια θα σου πω μόνο για ένα που εκεί Σε ένιωσα κοντά μου ..... Πρόκειται για ένα μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (τυχαίο....) στην άκρη του πουθενά χτισμένο σε ένα πολύ μεγάλο βράχο και αποκάτω να χτυπά το κύμα .... Φτάσαμε μεσημέρι και δεν είχε πολύ κόσμο ήσυχα και κατανυχτικά το κατάλευκο μοναστήρι δέσποζε επιβλητικά και σεμνά από μακριά. Για να ανέβεις εκεί πρέπει να περπατήσεις και να ανέβεις καμία 50ρια σκαλοπάτια. Η παράδοση λεέι ότι αν κάποιος είναι αναμάρτητος θα μπορέσει να δει και το ολόχρυσο σκαλόπατι ..... Με το που ανεβαίνεις φτάνεις στο προαύλιο χώρο της εκκλησίας η θέα είναι μαγική κοντά στο θέο .... το νιώθεις στο πετσί σου ..... Κανείς τριγύρο ησυχία .... Τα βήματα μου αργά με οδηγούν προς την είσοδο του ναού ...... Ακριβώς πάνω από την είσοδο δεσπόζει το μεγάλο καμπαναριό του ναού σαν να σε καλωσορίζει ..... Μπαίνω μέσα και έκπληκτος τι να δω ...... Ο ναός είχε πάρει φωτία το μικρό εκκλησάκι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Χρυσοσκαλίτησας από τα κερία και από την ζέστη είχε παραδοθεί στις φλόγες ..... Εγώ ταραγμένος κοιτάω τις φλόγες που καίνε με μανιά τα κεριά ..... Βγαίνω τρομαγμένος έξω βρίσκω τον Στυλιάνο, που φυσικά έβγαζε φωτογραφίες μαγεμένος από το υπέροχο τοπίο, να φωνάξουμε κάποιον να σβήσουμε την φωτιά .... Βάζουμε τις φωνές και έρχεται ένας γέροντας και τον βοηθάμε να βγάλουμε έξω το κουτί που είχε παραδοθεί στις φλόγες ...... Η φωτία σβήνει και μένω έκπληκτος κοιτάζοντας ότι είχε απομείνει ..... Ο ιερέας με σοκάρει ...Η Παναγία σας έστειλε σώσατε την Μονή ...... Το αίμα μου παγώνει και ένα δάκρυ κυλά αργά και βασανιστηκά ..... Κάθομαστε καμιά ώρα συζητώντας με τον ιερέα που επιμένει να καθίσουμε για φαγητό ...... Έκει σε ένιωσα κοντά μου και έιμαι σίγουρος ότι είσαι περήφανη για τον γίο σου ..... Καθώς έγραφα τις παρακλήσεις τα δάκρυα μου έρτεχαν ποτάμι ..... Έγραψα πρώτη φορά μετά τον πατέρα σου, την μητέρα σου και τον βασιλάκη και ΕΣΕΝΑ. ........ Ο επόμενος σταθμός ήταν σε ένα ταβερνάκι λίγα χιλιόμετρα από το μοναστήρι δεν ξέρω γιατί έπρεπε να πάμε εκεί (τυχαίο και αυτό) .... Καθόμαστε τρώμε τις φοβερές σπιτικές τοπικές νοστιμιές και καθώς απολαμβάνουμε την θέα το ακριβώς διπλάνο και μοναδικό τράπεζι που είχε κόσμο πιάνει μια συζήτηση για τον θάνατο ....... Η ταβέρνα λέγεται Γλυκερία, η οποία δεν ζει πια αλλά την ταβέρνα σήμερα την έχει και την λειτουργεί ο γίος της ,ένας Κρητήκαρος 2 μέτρα ..... Η συζήτηση ξεκίνησε με τον αιφνίδιο θάνατο ενός χωριανού ..... Έρχεται σε λίγο και ο Κρητήκαρος και η συζήτηση ανάβει ..... Από τότε που έχασα την Μάνα μου όλη η ζωή μου άλλαξε ...... έτσι είναι ........ Η ζωή πρέπει να την βλέπουμε σαν ενά όνειρο που πρέπει να το ζούμε ...... Πονάω που έχασα την Μάνα μου αλλά πρέπει να ζήσω έτσι θα με ήθελε ...... Εγώ παγωμένος ακούω και μετά δυσκολίας μπορώ να αναπνεύσω ..... Τι να πω τώρα ? Θέλεις Μανούλα να μου περνάς μηνύματα ? Σαν να μιλούσα εγώ .... Τυχαία ολά αυτά ?..... Δεν ξέρω τα σχόλια δικά σας .... Σε λατρεύω Μανούλα και για την υπέροχη δουλεία που έκανες μεγαλώντας 4 παιδία .... Είμαι περήφανος για σένα ! Μπορεί η απουσία σου να είναι μεγάλη και βασανιστική αλλά είσαι μέσα μου!

Σε αγαπώ πολύ My Guardian Angel!

Πέρασαν κίολας 3 ολόκληροι μήνες χωρίς Εσένα και όλα αλλάξαν και όλα έμεινα ίδια.... Δεν περνά μέρα που να μην σε φέρω στο μυαλό και στην σκέψη μου γιατί στην καρδία μου θα είσαι πάντα, αυτό δεν αλλάζει ούτε όταν θα φύγω και εγώ.... Λες και ήταν χτες...... Άλλες φορές σκέφτομαι οτι εκεί που είσαι πρέπει να είσαι καλά με τον γίο σου, τους γονείς σου άλλες πάλι λέω ότι έχεις να δώσεις ακόμη πολλά....... Σε χρειάζομαι... Να ζήσεις πράγματα... Λες να τρελαίνομαι ? Δεν ξέρω απλά μου λείπεις πολύ τώρα ειδικά που περνάω και ζόρια.... Θέλω τόσο πολύ να σε αγκαλίασω, να σε νιώσω, να σου κρατήσω το χέρι και εσύ να με κοιτάξεις με αυτό το βλέμμα σου το βαθύ το ουσιαστικό γεμάτο αγάπη και κατανόηση και αμέσως με ένα μαγικό τρόπο θα γίνω καλά... Τι να κάνω ? Αν το ξέρα όταν είχα έρθει τότε για την καθαρή Δευτέρα.... Σκέφτομαι πως ήταν το τελευταίο 24ωρο ... Τι μου είχες πεί.... Το βλέμμα σου.....Δεν θα ξεχάσω το βράδυ της Καθαρής Δευτέρας που καθόμασταν μαζί κάτω στο καθιστικό μας πόσο ήρεμη και ήσυχη ήσουν... Όταν ανέβαινες για τελευταία φορά την σκάλα πως γύρισες και με κοίταξες κλαίω..... Πονάω Μανούλα το ξέρω δεν πρέπει.... Το επόμενο πρωί ήταν όλα διαφορετικά.... Σε αγαπώ τόσο πολύ!! Θυμώνω μαζί Σου γιατί Εσύ το ξέρες ήσουν προετοιμασμενη για αυτό... Εγώ πάλι οχι... Δεν μπορώ να σταματήσω να λέω την πρώτη λέξη που μου έμαθες, που έμαθα σαν παιδί... "Μανούλα"......... και ότι δεν θα σε ξαναδώ.... δεν θα σε ξανά αγγίξω, δεν θα μιλάμε ποια? δεν μπορώ να το κάνω αυτό... αυτό που με τρελαίνει είναι ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να σου αλλάξω γνώμη να μην φύγεις το είχες αποφασίσει...Ήσουν έτοιμη.....εγώ πάλι οχι.... Σε θέλω, σε χρειάζομαι, σε αγαπώ πολύ "Μανούλα Μου, Μου Λείπεις!

Για την γιορτή της Μητέρας

Πολυαγαπημένη μου Μητέρα,

Την Κυριακή έχεις την γιορτή σου.. Φέτος δεν θα σου στείλω κάρτα όπως κάθε χρόνο αλλά το μήνυμα θα το λάβεις γι΄ αυτό είμαι σίγουρος. Η δύναμη της σκέψης πάντα πίστευα οτι είναι μεγάλη, και η δύναμη των συναισθημάτων..... Δεν περνά στιγμή που να μην σε φέρω στο μυαλό μου και αυτό το κάνει ποιο δύσκολο να το αποδεκτώ την φυσική απουσία σου δηλαδή γιατί πονάει και πονάει πολύ. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας άνθρωπος σαν Εσένα με έντονη παρουσία μπορεί να είναι και τόσο ήρεμος και low profile . Όλο και κάποιος θα αναφέρει κάτι για την μητέρα του βλέπεις δεν μπορώ και δεν θέλω να επιβάλω σε όλους να μην μιλάνε.... Πως μπορείς να διαγράψεις 32 ολόκληρα χρόνια γεμάτα με ουσιαστική αγάπη, πόνο, χαρές, λύπες με την δυναμική παρουσία σου εκεί στις επάλξεις πάντα πιστή στο καθήκον σαν γνήσια Ελληνίδα Μάνα, συναισθήματα δυνατά σαν Εσένα. Πως μπορεί κανείς να μιλήσει για το θάυμα που λέγετε ΜΗΤΕΡΑ? Δύσκολο ειδικά για σένα Μητέρα μου γιατί είσαι ο Φωτεινός Φάρος στην ζωή μου, όπως λέει και το Μαρινάκι μου! Καθημερινά συνειδειτοιποιώ πόσο καλή δουλειά έκανες μεγαλώνοντας τα παιδιά σου... και συνάμα πόσο δύσκολο είναι αυτό παρόλο που εγώ δεν έχω μπεί σε αυτόν τον ρόλο.. Το να πω ευχαριστώ είναι λίγο για όλα όσα μου πρόσφερες απλόχερα πάντα. Θυμάμαι έντονες στιγμές όπως όταν χάσαμε τον Βασιλάκη που σε είχε λυγίσει...όμως με την βοήθεια της "Αυλής μας" ξανασηκώθηκες με το κεφάλι ψηλά χωρίς έπαρση, ταπεινά και αφωσειώθηκες ξανά στην Ζωή ως γνήσια επαναστάτρια, όπως τότε μαζί με την Μυριάνθη σου κάποια χρόνια πριν ... Θυμάμαι έντονα όταν εγώ βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα υγείας και ήμασταν στο εξωτερικό δεν θα ξεχάσω την σκηνή που εγώ απομακρύνομαι στο φορείο αργά και εσύ κάθεσαι στην πόρτα τα μάτια σου γεμίζουν αλλά είσαι εκεί όρθια και δυνατή για να μου προσφέρεις απόχερα την Αγάπη και δύναμη... Μου λείπουν πολύ οι συζητήσεις μας ξέρεις οι ατέλειωτες συζητήσεις μας για όλα τα θέματα είσαι εξαιρετικός συζητητής ξέρεις να ακούς και να δίνεις δυνατές απαντήσεις χωρίς να χαϊδεύεις αφτιά...Μου λείπει το άγγιγμα σου και μια αγκαλία που όμοια της δεν υπάρχει. Πρέπει να ξαναβρώ την ουσία Μαμά στην ζωή μου. Η φωτογραφία που σου κρατώ το χέρι τα λέει όλα είσαι δίπλα μου. Δεν σε αφήνω εγώ. Προσπαθώ αλήθεια σου λέω...νιώθω βέβαια τόσο αδύναμος που δεν μπορούσα να κάνω κάτι εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα δεν μπορούσα σου κρατούσα μόνο το χέρι και σου έλεγα πόσο σε αγαπώ και πόσο περήφανος είμαι για σένα...αλλά δεν κατάφερα κάτι... ξέρω όμως πως με άκουγες... δεν έπρεπε να σε αφήσω.. Έχεις πολλά να δώσεις και να προσφέρεις ακόμη... Σε χρειάζομαι ακόμη αυτό δεν σου έλεγα πάντα.. Ξέρω είμαι εγωϊστής αλλά σε αγαπώ πολύ και μου λείπει πολύ η παρουσία σου, το άγγιγμα σου, το βλέμμα σου και η στάση ζωής σου... Σε αγαπώ πολύ Μανούλα μου. Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έμαθες και κυρίως για τον τρόπο που εκφράζομαι και για αυτήν την ιδιαίτερη σχέση που εμείς οι δυο έχουμε...Θέλω έστω και λίγο να σου μοιάσω και να κρατήσω βαθιά μέσα μου τα δώρα που εσύ μου πρόσφερες σαν ευλογία!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! Σε αγαπώ πολύ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Καλημέρα και καλή μου αρχή,

Η ανάγκη για να ξαναβρώ τον εαυτό μου με οδήγησε στο να βρώ τρόπο-διέξοδο σε αυτό που περνάω....Η ανάγκη να ξαναρχίσω να ζω να ξανα-γεννηθώ να λυτρωθώ γιατί η ζωή μου σταμάτησε απότομα στις 8 Μαρτίου. Που όλα άλλαξαν και όλα έμεινα τα ίδια...... Εγώ έπρεπε να συνεχίσω μόνος χωρίς Εσένα..... Να ξαναγίνω ο Ρένος που αγάπησες και αγαπάς...ακόμη έστο με ένα άλλο τρόπο....Πονάω σε αγαπώ πολύ....
Την Παρασκευή είχα την ονομαστική μου γιορτή και πριν από 2 μήνες περίπου έχασα ότι πολυτιμότερο είχα στην ζωή μου Εσένα.....Δεν το θυμόμουνα οτι είχα την γιορτή μου γιατί πρώτη πάντα Εσύ έπαιρνες να μου ευχηθείς....Ξύπνησα και θεωρόυσα ότι απλά είναι μια συνηθισμένη μέρα.... Οι ώρες κυλούσαν και αρκετοί ήταν αυτοί που με έπαιρναν να μου ευχηθούν... Πάγωσα με πήρε ο πατέρας μου.... Σκέφτηκα Εσύ δεν θα μου ευχηθείς? μόνο που δεν σε ζήτησα στο τηλέφωνο... και μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα.... Εσύ δεν θα μου ευχηθείς?
Μου λείπεις αφόρητα!
Σε αγαπώ πολύ Φύλακα Άγγελε μου!