ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ....

Το Σάββατο είχαμε πάει να δούμε την Ελευθερία και την Δήμητρα να τραγουδάνε ζωντανά... Είναι φοβερό πως τα κάποιοι άνθρωποι μπορούν και εκφράζονται μέσα από την μουσική... έχουν αυτό το ταλέντο να σε ταξιδεύουν μέσα από τα τραγούδια και την ερμηνεία τους... Σε σκεφτόμουνα όταν η Αρβανιτάκη ξεκίνησε να τραγουδάει το " έφυγες νωρίς και ούτε που πρόλαβα να αρχίσω.... λόγια μυστικά την άλλη όψη σου να αγγίξω" ....Εσένα σκεφτόμουνα Μανούλα και φυσικά τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν ίσως επειδή μιλούσα και με την Μαρίνα την ίδια μέρα για σένα....Λέγαμε πόσο μας λείπεις και πόσο επώδυνο είναι όλο αυτό...Στην συνέχεια πήρε το μικρόφωνο η Γαλάνη και είπε το " Ζω μετά από σένα ζω μπορώ να ξανά ζω γιατρεύω τα σημάδια όλα δικά σου " ... Ναι πρέπει να συνεχίσω να ζω και όχι μόνο αλλά να προχωράω μπροστά με το κεφάλι ψηλά με αξιοπρέπεια έτσι όπως ήσουνα και εσύ... Το πιο μαγικό είναι ότι κάθε φορά που αντιμετωπίζω μια δυσκολία σε σκέφτομαι και χαμογελώ και προσπαθώ να κάνω ένα διάλογο μαζί σου... όπως κάναμε παλιά.. Εσύ τι θα έκανες αυτό σκέφτομαι...Είναι πάντως πολύ αντιφατικό τόσο δυνατά τραγούδια και εκ διαμέτρου αντίθετα και να σκεφτώ εσένα.. Έτσι είναι όμως και η ίδια ή ζωή...Σε αγαπώ πολύ και μου λείπεις....

2 Χρόνια...

Πέρασαν κιόλας 2 χρόνια χωρίς εσένα ... Λες και ήταν χτες ... είναι τόσο βαθιά χαραγμένο μέσα μου όλο αυτό...Είχα κατέβει στο νησί μου για το μνημόσυνο σου... Την Παρασκευή με το που μπήκα στο σπίτι νόμιζα ότι θα σε δω να κάθεσαι εκεί στην πολυθρόνα σου στο καθιστικό... να με περιμένεις να μου χαμογελάς και να μου λες καλωσόρισες.. Ακόμη πιστεύω ότι είναι ένα ψέμα, ένας εφιάλτης που θα ξυπνήσω και όλα θα είναι όπως ήταν πριν..Δεν μπορούσα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ σε σκεφτόμουνα συνέχεια λες και το ξανά ζούσα το κακό το όνειρο... Την Κυριακή στην εκκλησία σκεφτόμουνα ότι δεν σου άξιζε να ζεις έτσι... Είχες κουραστεί και πως κάποια στιγμή πρέπει να δεχτώ και να σεβαστώ την απόφαση σου.. Όλα άλλαξαν μετά που έφυγες... Όλα είναι διαφορετικά ....Η Χαρά μεγάλωσε, ο Μιχάλης μεγάλωσε, η Μαρία μεγάλωσε και η μικρή "Θεοδώρα" μπήκε στην οικογένεια μας... Και εγώ άλλαξα πολύ... Νιώθω όμως μαμά την ορφάνια, νιώθω τον πόνο, νιώθω αδύναμος προσπαθώ να μεγαλώσω.... Σκέφτομαι όλα όσα συζητούσαμε και αυτό μου μου δίνει δύναμη και κουράγιο..... για να συνεχίσω όπως θα έκανες και εσύ... Σε αγαπώ πολύ είσαι μέσα μου.. Είμαι κομμάτι σου..

Καλώς να ορίσεις άνοιξη...

Με χαρά παρατηρώ ότι η μέρα άρχισε να μεγαλώνει... Μυρίζει άνοιξη... Οι μυγδαλιές άνθισαν...Πόσο ανάγκη σε έχω άνοιξη... Να με κάνεις να ξαναγεννηθώ και να λυτρωθώ...Σκέφτομαι πόσα πράγματα έκανα και αυτό το χειμώνα πόσα ταξίδια νέους προορισμούς νέες εμπιρίες... Σκέφτομαι και ότι σε λίγες μέρες θα κατέβω ξανά για το 2 μνημόσυνο σου... Πέρασαν κίολας 2 ολόκληρα χρόνια από τότε... Λες και ήταν χτες.....προσπαθώ να ξεγελάσω τον πόνο και να τον κάνω χαρά και δημιουργία γιατί αυτό θα ήθελες και εσύ...Εσένα όμως δεν μπόρώ να σε ξεχάσω..