ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ!!!!

Το Σάββατο είχα τα γενέθλια μου....ήμουνα στην Ρώμη. Τι όμορφη πόλη γεμάτη ιστοριά, έρωτα, μαγεία , περιπέτεια.... ένα εξαιρετικό δώρο που κανείς άλλος δεν μου έχει κάνει.... Ευχαριστώ είναι λίγο...Αλλά νιώθω οτι "πρέπει" να το πω.... Ένα ευχαριστώ από καρδιάς .... Πέρασα πολύ όμορφα η Ρώμη έχει μια αρχοντιά που αντιστέκεται στον χρόνο.... Τα κτίρια της παλιά αλλά μεγαλόπρεπα και εντυπωσικά και οι δρόμοι της σε παρασύρουν να αφεθείς σε αυτή την μαγεία ...... Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος...... Οι άνθρωποι απλοί και ευγενικοί αυθόρμητοι....... Την Παρασκευή το βράδυ τρώγαμε στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης..... Εγώ χαμένος προσπαθούσα ρουφήξω εικόνες, γεύσεις από την φοβερή αυτή πόλη ως αρχή... Τι άλλο θα έρτωγα Ιταλική κουζίνα...... Η ώρα πλησιάζει 12 και το ρολοϊ δίχνει 24 ιουνίου 2006..... Μετά το φαγητό η γκαρσόνα φέρνει 2 σουφλέ σοκολάτας και επάνω στο καθένα ένα κερί με τον αριθμό 3 και 2.... 32 τα χρόνια μου.... Συγκινήθηκα πάρα πολύ.......... σε σκέφτηκα Μανούλα την ώρα που έπρεπε να σβήσω τα κεράκια μου.... Λίγο πριν κάνω την ευχή...... Τι να ευχηθώ? Σαν να σε έβλεπα απέναντι μου να μου χαμογελάς ......Σαν τα παιδικά πάρτυ που πάντα μου διοργάνωνες με επιτυχία .... Θυμάσαι? Τα μάτια μου γέμισα δάκρυα που δεν έλεγαν να τρέξουν.... Σε ένιωθα όμως να μου χαμογελάς και αμέσως χαμογέλασα και εγώ.... Να με χαίρεσαι Μανούλα και να με αγαπάς ........ Ευχή να γίνω άξιος και γνήσιος γίος σου..... για να είσαι περήφανη για μένα...... Με αύτην την περηφάνια την δικιά σου ...... Σε αγαπώ πολύ!!!!

Το ταξίδι!

Είχα πάει για το τριημέρο στην πανέμορφη Κρήτη στα Χανιά... Πέρασα πολύ όμορφα, Μανούλα ήθελα να το ξέρεις .... Ξεκουράστηκα και είδα μαγικές εικόνες, μύρισα μεθυστικά αρώματα, γεύτηκα ντόπιες λιχουδιές , ένιωσα δυνατές συγκινήσεις ...... Η σκέψη μου όμως ήταν κοντά σου Μανούλα μου... Εντάξει δεν έπαιρνα εσένα τηλέφωνο να σου πω πως περνάω αλλά μιλούσα με τον παπά, την θεία .... Ήθελα να ξέρεις ότι πήγα σε αρκετές εκκλησίες μοναστήρια θα σου πω μόνο για ένα που εκεί Σε ένιωσα κοντά μου ..... Πρόκειται για ένα μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (τυχαίο....) στην άκρη του πουθενά χτισμένο σε ένα πολύ μεγάλο βράχο και αποκάτω να χτυπά το κύμα .... Φτάσαμε μεσημέρι και δεν είχε πολύ κόσμο ήσυχα και κατανυχτικά το κατάλευκο μοναστήρι δέσποζε επιβλητικά και σεμνά από μακριά. Για να ανέβεις εκεί πρέπει να περπατήσεις και να ανέβεις καμία 50ρια σκαλοπάτια. Η παράδοση λεέι ότι αν κάποιος είναι αναμάρτητος θα μπορέσει να δει και το ολόχρυσο σκαλόπατι ..... Με το που ανεβαίνεις φτάνεις στο προαύλιο χώρο της εκκλησίας η θέα είναι μαγική κοντά στο θέο .... το νιώθεις στο πετσί σου ..... Κανείς τριγύρο ησυχία .... Τα βήματα μου αργά με οδηγούν προς την είσοδο του ναού ...... Ακριβώς πάνω από την είσοδο δεσπόζει το μεγάλο καμπαναριό του ναού σαν να σε καλωσορίζει ..... Μπαίνω μέσα και έκπληκτος τι να δω ...... Ο ναός είχε πάρει φωτία το μικρό εκκλησάκι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Χρυσοσκαλίτησας από τα κερία και από την ζέστη είχε παραδοθεί στις φλόγες ..... Εγώ ταραγμένος κοιτάω τις φλόγες που καίνε με μανιά τα κεριά ..... Βγαίνω τρομαγμένος έξω βρίσκω τον Στυλιάνο, που φυσικά έβγαζε φωτογραφίες μαγεμένος από το υπέροχο τοπίο, να φωνάξουμε κάποιον να σβήσουμε την φωτιά .... Βάζουμε τις φωνές και έρχεται ένας γέροντας και τον βοηθάμε να βγάλουμε έξω το κουτί που είχε παραδοθεί στις φλόγες ...... Η φωτία σβήνει και μένω έκπληκτος κοιτάζοντας ότι είχε απομείνει ..... Ο ιερέας με σοκάρει ...Η Παναγία σας έστειλε σώσατε την Μονή ...... Το αίμα μου παγώνει και ένα δάκρυ κυλά αργά και βασανιστηκά ..... Κάθομαστε καμιά ώρα συζητώντας με τον ιερέα που επιμένει να καθίσουμε για φαγητό ...... Έκει σε ένιωσα κοντά μου και έιμαι σίγουρος ότι είσαι περήφανη για τον γίο σου ..... Καθώς έγραφα τις παρακλήσεις τα δάκρυα μου έρτεχαν ποτάμι ..... Έγραψα πρώτη φορά μετά τον πατέρα σου, την μητέρα σου και τον βασιλάκη και ΕΣΕΝΑ. ........ Ο επόμενος σταθμός ήταν σε ένα ταβερνάκι λίγα χιλιόμετρα από το μοναστήρι δεν ξέρω γιατί έπρεπε να πάμε εκεί (τυχαίο και αυτό) .... Καθόμαστε τρώμε τις φοβερές σπιτικές τοπικές νοστιμιές και καθώς απολαμβάνουμε την θέα το ακριβώς διπλάνο και μοναδικό τράπεζι που είχε κόσμο πιάνει μια συζήτηση για τον θάνατο ....... Η ταβέρνα λέγεται Γλυκερία, η οποία δεν ζει πια αλλά την ταβέρνα σήμερα την έχει και την λειτουργεί ο γίος της ,ένας Κρητήκαρος 2 μέτρα ..... Η συζήτηση ξεκίνησε με τον αιφνίδιο θάνατο ενός χωριανού ..... Έρχεται σε λίγο και ο Κρητήκαρος και η συζήτηση ανάβει ..... Από τότε που έχασα την Μάνα μου όλη η ζωή μου άλλαξε ...... έτσι είναι ........ Η ζωή πρέπει να την βλέπουμε σαν ενά όνειρο που πρέπει να το ζούμε ...... Πονάω που έχασα την Μάνα μου αλλά πρέπει να ζήσω έτσι θα με ήθελε ...... Εγώ παγωμένος ακούω και μετά δυσκολίας μπορώ να αναπνεύσω ..... Τι να πω τώρα ? Θέλεις Μανούλα να μου περνάς μηνύματα ? Σαν να μιλούσα εγώ .... Τυχαία ολά αυτά ?..... Δεν ξέρω τα σχόλια δικά σας .... Σε λατρεύω Μανούλα και για την υπέροχη δουλεία που έκανες μεγαλώντας 4 παιδία .... Είμαι περήφανος για σένα ! Μπορεί η απουσία σου να είναι μεγάλη και βασανιστική αλλά είσαι μέσα μου!

Σε αγαπώ πολύ My Guardian Angel!

Πέρασαν κίολας 3 ολόκληροι μήνες χωρίς Εσένα και όλα αλλάξαν και όλα έμεινα ίδια.... Δεν περνά μέρα που να μην σε φέρω στο μυαλό και στην σκέψη μου γιατί στην καρδία μου θα είσαι πάντα, αυτό δεν αλλάζει ούτε όταν θα φύγω και εγώ.... Λες και ήταν χτες...... Άλλες φορές σκέφτομαι οτι εκεί που είσαι πρέπει να είσαι καλά με τον γίο σου, τους γονείς σου άλλες πάλι λέω ότι έχεις να δώσεις ακόμη πολλά....... Σε χρειάζομαι... Να ζήσεις πράγματα... Λες να τρελαίνομαι ? Δεν ξέρω απλά μου λείπεις πολύ τώρα ειδικά που περνάω και ζόρια.... Θέλω τόσο πολύ να σε αγκαλίασω, να σε νιώσω, να σου κρατήσω το χέρι και εσύ να με κοιτάξεις με αυτό το βλέμμα σου το βαθύ το ουσιαστικό γεμάτο αγάπη και κατανόηση και αμέσως με ένα μαγικό τρόπο θα γίνω καλά... Τι να κάνω ? Αν το ξέρα όταν είχα έρθει τότε για την καθαρή Δευτέρα.... Σκέφτομαι πως ήταν το τελευταίο 24ωρο ... Τι μου είχες πεί.... Το βλέμμα σου.....Δεν θα ξεχάσω το βράδυ της Καθαρής Δευτέρας που καθόμασταν μαζί κάτω στο καθιστικό μας πόσο ήρεμη και ήσυχη ήσουν... Όταν ανέβαινες για τελευταία φορά την σκάλα πως γύρισες και με κοίταξες κλαίω..... Πονάω Μανούλα το ξέρω δεν πρέπει.... Το επόμενο πρωί ήταν όλα διαφορετικά.... Σε αγαπώ τόσο πολύ!! Θυμώνω μαζί Σου γιατί Εσύ το ξέρες ήσουν προετοιμασμενη για αυτό... Εγώ πάλι οχι... Δεν μπορώ να σταματήσω να λέω την πρώτη λέξη που μου έμαθες, που έμαθα σαν παιδί... "Μανούλα"......... και ότι δεν θα σε ξαναδώ.... δεν θα σε ξανά αγγίξω, δεν θα μιλάμε ποια? δεν μπορώ να το κάνω αυτό... αυτό που με τρελαίνει είναι ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να σου αλλάξω γνώμη να μην φύγεις το είχες αποφασίσει...Ήσουν έτοιμη.....εγώ πάλι οχι.... Σε θέλω, σε χρειάζομαι, σε αγαπώ πολύ "Μανούλα Μου, Μου Λείπεις!