23 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ....

Πέρασαν κιόλας 23 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την μέρα..........Είχε ξημερώσει η 19η του Ιούλη και εγώ ξύπνησα από τα κλάματα που άκουγα... Ήμουν μόνο 9 χρόνων ... Κατευθύνομαι προς το καθιστικό και βλέπω την γιαγιά μας να κάθεται σε μια καρέκλα και να κλαίει απαρηγόρητη ... δίπλα της η θεία η Ανθούλλα να μιλάει στο τηλέφωνο και να κλαίει και αυτή.....Μόλις μας είχαν ειδοποιήσει από το εξωτερικό για τα κακά μαντάτα...... Δεν ήξερα τι είχε συμβεί και δεν πήγαινε το μυαλό μου στο τι ακριβώς είχε συμβεί... Οι γονείς μου ήταν στο Λονδίνο μαζί με τον αδερφό μου ... Ο Βασιλάκης ήταν «το παιδί της Άνοιξης» .... γεμάτος ζωντάνια, ενεργητικότητα και χαμόγελο..... Ήταν ο πιο ζωηρός από ότι μου έλεγε η μητέρα μου.... Μόλις είχε παραδώσει την ψυχή του και βρισκόταν στην γειτονία των αγγέλων ........ Ήταν άρρωστος, είχε λευχαιμία .... Μετά το έμαθα εγώ δεν το ήξερα τότε... Απλά ήξερα ότι ήταν άρρωστος .........Αν με ρωτήσεις θα σου πω ότι θυμάμαι λίγα πράγματα.... Νοσοκομεία θυμάμαι .......Τον αδερφό μου να έχει χάσει τα μαλλιά του και να έχει φουσκώσει από τις χημειοθεραπείες ........και οι γονείς μου να πηγαίνω έρχονται στο Λονδίνο για να γίνει καλά ο Βασιλάκης μας. Για ένα είμαι σίγουρος ότι σε αγαπώ πολύ και δεν θα σε ξεχάσω ποτέ....Αδερφέ μου... Τώρα έχεις και συντροφιά και την μαμά...... Απλά πολλές φορές αναρωτιέμαι πως θα ήμασταν τώρα που έχουμε μεγαλώσει.... Ξέρεις...... να συζητάμε παρέα, να με συμβουλεύεις, να γελάμε ,να βγαίνουμε έξω....Μου λείπει αυτό..... Τώρα πια ξέρω πως είσαι καλά εκεί και σε νιώθω σαν φύλακα άγγελο μου... μαζί με την μαμά.... Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα όταν σκέφτομαι ότι την 1η του Σεπτέμβρη δεν θα είσαι εκεί με την μαμά που θα παντρέψουμε το Μαρινάκι μας.....Της έχεις μεγάλη αδυναμία το ξέρω..... Μια παράκληση «να μην ξεχνάς να μου χαμογελάς». Σε αγαπώ πολύ «Παιδί της Άνοιξης». Πάντα θα σε έχω μέσα μου...