2 Χρόνια...

Πέρασαν κιόλας 2 χρόνια χωρίς εσένα ... Λες και ήταν χτες ... είναι τόσο βαθιά χαραγμένο μέσα μου όλο αυτό...Είχα κατέβει στο νησί μου για το μνημόσυνο σου... Την Παρασκευή με το που μπήκα στο σπίτι νόμιζα ότι θα σε δω να κάθεσαι εκεί στην πολυθρόνα σου στο καθιστικό... να με περιμένεις να μου χαμογελάς και να μου λες καλωσόρισες.. Ακόμη πιστεύω ότι είναι ένα ψέμα, ένας εφιάλτης που θα ξυπνήσω και όλα θα είναι όπως ήταν πριν..Δεν μπορούσα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ σε σκεφτόμουνα συνέχεια λες και το ξανά ζούσα το κακό το όνειρο... Την Κυριακή στην εκκλησία σκεφτόμουνα ότι δεν σου άξιζε να ζεις έτσι... Είχες κουραστεί και πως κάποια στιγμή πρέπει να δεχτώ και να σεβαστώ την απόφαση σου.. Όλα άλλαξαν μετά που έφυγες... Όλα είναι διαφορετικά ....Η Χαρά μεγάλωσε, ο Μιχάλης μεγάλωσε, η Μαρία μεγάλωσε και η μικρή "Θεοδώρα" μπήκε στην οικογένεια μας... Και εγώ άλλαξα πολύ... Νιώθω όμως μαμά την ορφάνια, νιώθω τον πόνο, νιώθω αδύναμος προσπαθώ να μεγαλώσω.... Σκέφτομαι όλα όσα συζητούσαμε και αυτό μου μου δίνει δύναμη και κουράγιο..... για να συνεχίσω όπως θα έκανες και εσύ... Σε αγαπώ πολύ είσαι μέσα μου.. Είμαι κομμάτι σου..